"Κάπου εκεί,
σε μια Ερυθρά θάλασσα συναντηθήκαμε, ακόμη το θυμάμαι.
Καθαρή ήτανε, δεν είχε φουρτούνα, δεν είχε βρομιές, δεν είχε καν ανθρώπινη φασαρία.
Μόνο ένας γλάρος θυμάμαι πετούσε στον ουρανό και είχα την εντύπωση πως ένα ψάρι έπεσε από το στόμα του και χάθηκε κάπου στη μέση της διαδρομής.
Α, ναι.
Τώρα θυμήθηκα.
Κι ένα καράβι.
Κι ένα μικρό καράβι υπήρχε.
Νόμιζα πως ήταν καΐκι, που ψάρευαν ο κόσμος για να φάνε, μα χρειάστηκαν μήνες να περάσουν για να μάθω πως ήταν δουλεμπορικό και μετέφερε εκατοντάδες λαθρομετανάστες.
Και πού πήγαν άραγε όλοι αυτοί;
Μέσα από τις κόρες των οφθαλμών μου τους αντίκρισα κάπου στις ειδήσεις.
Πώς το ’λεγε να δεις; Πώς το ’λέγε;
Εδώ κηδεύεται ο τάδε αριθμός….
Έτσι το ’λεγε. Ναι, έτσι το ’λεγε θυμάμαι.
Ο τάδε αριθμός…. ένας αριθμός για κάθε μία σάρκα.
Ημερομηνία γέννησης θυμήθηκα και ξάφνου αυτή η ημερομηνία μετατράπηκε και πήρε τη μορφή της ημερομηνίας λήξης.
Ημερομηνία λήξης… σαν τα προϊόντα στα ράφια των σούπερ μάρκετ.
Ναι, ναι, ξέρω.
Ακόμη και το γάλα, προϊόν πρώτης ανάγκης, καθαρά βιολογικής σημασίας, έχει ημερομηνία λήξης. Αναλώσιμο λοιπόν και αυτό. Σαν εμάς. Ίσως, για κάποιους μόνο."
