Ευγνωμοσύνη είναι μια μορφή θετικής στάσης, ένα είδος νοοτροπίας που μπορούμε όλοι να καλλιεργήσουμε με την πάροδο του χρόνου. Είναι η κατάσταση ύπαρξης που μπορεί να δεχθεί αυτό που υπάρχει τώρα με μια θετική αξιολόγηση ή προσανατολισμό ή στάση. Συχνά εκδηλώνεται με μια μορφή τύπου «αυτό είναι αρκετό», «είμαι ευχαριστημένος με αυτά που έχω».
Αν έχουμε ευγνωμοσύνη τότε νιώθουμε αβίαστα ότι έχουμε αφθονία, ότι είμαστε πλήρεις, χωρίς άγχος ή λαχτάρα για περισσότερα. Σε αυτή τη στάση είμαστε επίσης σε θέση να δούμε τη μεγαλύτερη εικόνα, που πηγαίνει πέρα από «εγώ» και περιλαμβάνει την ευρύτερη πραγματικότητα του «εμείς».
Οι αρνητικοί, αγχώδεις, καταθλιπτικοί, στρεσαρισμένοι άνθρωποι είναι επικεντρωμένοι στον εαυτό τους, καθώς το μυαλό τους είναι σε μια κατάσταση αυτο-επιβίωσης «πάλης ή φυγής». Όταν είμαστε παγιδευμένοι σ’ αυτό τον περιοριστικό τρόπο σκέψης, δεν μπορούν να υπάρχουν υψηλότερες καταστάσεις συνειδητότητας. Αντίθετα, όταν μπορούμε να πούμε ότι έχουμε αρκετά, τότε το μυαλό μας αισθάνεται χαλαρό και, στη συνέχεια, μπορούμε να εκτιμήσουμε αυτά που έχουμε στη ζωή μας.
Δεν χρειάζεται να είμαστε εκατομμυριούχοι για να νιώθουμε ευγνωμοσύνη. Πρόκειται για μια νοοτροπία που πηγάζει από μια θετική αντίληψη και αναγνώριση του τι πραγματικά έχει σημασία στη ζωή. Αυτό που πραγματικά έχει σημασία είναι εγγενή (εσωτερικά) επιτεύγματα, συναισθήματα και αξίες και όχι εξωγενείς (εξωτερικές) ανταμοιβές, αντικείμενα, περιβάλλοντα ή εμπειρίες.
Ας πάρουμε το παράδειγμα του Victor Frankl και της Anne Frank που υπέφεραν και οι δύο στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο από την καταδίωξη των Ναζί και στη συνέχεια κλείστηκαν στα στρατόπεδα θανάτου όπου περιβάλλονταν καθημερινά από θανάτους, απαγχονισμούς, βασανιστήρια, βρωμιά, υποβάθμιση και απειλή για την ίδια την ύπαρξή τους.
Η Anne Frank έγραψε ένα ημερολόγιο των εμπειριών και των σκέψεών της, όσο κρύβονταν σε ένα κρυφό διαμέρισμα από μια ολλανδική οικογένεια για 3 χρόνια. Ο Victor Frankl ήταν σε θέση να υψωθεί πάνω από τις εξωτερικές συνθήκες και να γράψει για τη φύση της ανθρώπινης ψυχής με έναν θετικό τρόπο, που εξακολουθεί να ευαισθητοποιεί κάθε άνθρωπο που διαβάζει τις ιδέες του.
Αυτό που μαθαίνουμε από αυτούς τους συγγραφείς, καθώς και από πολλούς ανθρώπους που βρίσκονται αντιμέτωποι με το θάνατο ή την ακραία δυστυχία, είναι ότι η ευγνωμοσύνη είναι μια ουσία μέσα σε όλους μας, εάν απλά την φέρουμε στο προσκήνιο ως επιλογή. Έχουμε ευγνωμοσύνη, γιατί σε κάθε στιγμή υπάρχουν πραγματικά πολλά για να είναι ευγνώμονες.
Όταν απαλλαγούμε από τις απαιτήσεις της καταναλωτικής κοινωνίας και του ναρκισσιστικού εαυτού μας, διαπιστώνουμε ότι μπορούμε να εξασκήσουμε την ευγνωμοσύνη για τα απλά πράγματα στη ζωή. Το ότι είμαστε ζωντανοί αυτή τη στιγμή, είναι αρκετά σημαντικό για να εκτιμήσουμε τη στιγμή, να απολαύσουμε την όμορφη μέρα ή το περιβάλλον στο οποίο είμαστε και να παρατηρήσουμε πόσοι άλλοι άνθρωποι είναι εκεί για μας, με πολλούς διαφορετικούς τρόπους που συχνά παραβλέπουμε.
Μας προσφέρονται τόσα πολλά σε κάθε στιγμή, αλλά συχνά θεωρούμε αυτά τα πράγματα ως δεδομένα και απλά απαιτούμε όλο και περισσότερα. Επιλέγουμε μια αρνητική στάση θυμού, φθόνου, ζήλιας ή συγκάλυψης αντί για μια θετική στάση εκτίμησης και ευγνωμοσύνης για όλα όσα έχουμε τώρα.
Αν το σκεφτούμε, συχνά διαπιστώνουμε ότι έχουμε προχωρήσει πέρα από εκεί που ήμασταν πριν από 5 χρόνια και υιοθετώντας μια πιο μακρόπνοη προοπτική, μπορούμε να δούμε την ανάπτυξη, τα μαθήματα που πήραμε και νέες θετικές ποιότητες που συχνά δεν μπορούμε να αισθανθούμε αμέσως ή να αναγνωρίσουμε στον εαυτό μας και στους άλλους. Γινόμαστε πλούσιοι όταν μπορούμε να έχουμε επίγνωση σε κάθε στιγμή, όλων των θετικών πραγμάτων που έχουμε μέσα μας και μέσα στη ζωή μας, που κατά βάση τα επισκιάζουμε με τον αρνητικό ή θυμωμένο τρόπο σκέψης μας.
Ευγνωμοσύνη υπάρχει συχνά σε άτομα που βλέπουν τον κόσμο, τον εαυτό τους και την κατάστασή τους ως «ένα ποτήρι μισογεμάτο». Αυτή η θετική νοοτροπία διεγείρει το ανοσοποιητικό μας σύστημα σε βέλτιστη λειτουργία και συνδέεται με την έκκριση των βασικών ορμονών καλής διάθεσης όπως η σεροτονίνη, η ντοπαμίνη και οι ενδορφίνες που χρειαζόμαστε για να διατηρήσουμε μια θετική ισορροπία σώματος-νου.
Η θετική νοοτροπία της ευγνωμοσύνης ενεργεί επίσης ως αντίπαλο δέος στον αρνητικό εσωτερικό κριτή που έχουν πολλοί άνθρωποι ως μέρος της λειτουργικής τους ταυτότητας. Η ευγνωμοσύνη και η κριτική δεν μπορούν να συνυπάρξουν επειδή παρατηρούν το ίδιο αντικείμενο ή κατάσταση από εντελώς διαφορετική διάθεση ή προοπτική.
Η ευγνωμοσύνη αρχίζει να υπονομεύει την ανάγκη να είσαι συνεχώς στο κυνήγι της επιτυχίας και του αγώνα για τη ζωή, καθώς κατανοείς ότι αυτή η επιδίωξη είναι ένας εθιστικός ψυχαναγκασμός που παραβλέπει όλα τα σημαντικά πράγματα που υπάρχουν ήδη και τα οποία θα έπρεπε να στεκόμαστε για να τα γευτούμε και να τα εκτιμήσουμε. Αρχίζουμε να παρατηρούμε πως η ευτυχία δεν επιτυγχάνεται με εξωτερικά επιτεύγματα και ότι ο πόνος είναι μεγαλύτερος όταν αποτυγχάνουμε να ανταποκριθούμε στις δικές μας προδιαγραφές ή προσδοκίες.
Αυτό οδηγεί με την πάροδο του χρόνου στην εγκατάλειψη απατηλών ή υψηλών προσδοκιών για τον εαυτό μας, που είναι μη ρεαλιστικές και μας προδιαθέτουν για συνεχή απογοήτευση, μίσος και απέχθεια προς τον εαυτό μας, όταν αντιλαμβανόμαστε ότι αποτύχαμε. Αυτή η ισχυρή θετική στάση της ευγνωμοσύνης μας εμποτίζει με ένα νέο και θετικά γειωμένο, σύνολο προσδοκιών που καταρρίπτουν την ψευδή ιδέα της τελειομανίας και αποκαθιστούν το δικαίωμά μας να είμαστε τέλειοι στην ατελή ανθρωπιά μας.
Το να είσαι ευγνώμων είναι απαραίτητο για να είναι ευτυχισμένος. Το μυστικό της ευγνωμοσύνης είναι ότι αντιστρέφει την τάση να αναζητάμε την ικανοποίηση έξω από τον εαυτό μας. Αντ 'αυτού, μας φέρνει σε επαφή με τα πολλά δώρα και τις ευλογίες που ήδη έχουμε. Όταν εξασκούμαστε στην ευγνωμοσύνη, αποκτούμε την τάση να παράγουμε την ευτυχία μέσα μας, καθώς αυτό είναι το μόνο βιώσιμο μέρος στο οποίο μπορεί να «κατοικεί» η ευτυχία.
Αρχίζουμε να παρατηρούμε ότι η ευτυχία είναι ένα συναίσθημα και μια επιλογή και μαθαίνουμε να την επιλέγουμε, καθώς προάγει την σωματο-ψυχο-διανοητική μας υγεία, τη θετικότητα και όλα όσα ουσιαστικά επιζητούσαμε πάντοτε. Το πρόβλημά μας ήταν ανέκαθεν ότι αναζητούσαμε την ευτυχία έξω από τον εαυτό μας.
Καλλιεργώντας την ευγνωμοσύνη, αποκτούμε την τάση της προσφοράς προς τον εαυτό μας και τους άλλους, ως κύρια πρακτική. Όταν φροντίζουμε τον εαυτό μας χωρίς εγωισμό αλλά με το να είμαστε σε επαφή με τις πραγματικές μας ανάγκες σε σχέση με την ξεκούραση, τον ύπνο, τη διατροφή, το κανάκεμα κοκ, τότε του παρέχουμε αγάπη. Μέσα από αυτή τη φροντίδα, ανακαλύπτουμε πώς αυτές οι απλές πράξεις αυτοαγάπης μας κάνουν να νιώθουμε ευγνώμονες που επιλέξαμε να λειτουργήσουμε με αυτόν τον τρόπο προς τον εαυτό μας.
Αυτή η πρακτική έχει κατόπιν τη δυνατότητα να επεκταθεί και να συμπεριλάβει άλλους ανθρώπους στο πεδίο εφαρμογής της, οι οποίοι στη συνέχεια μπορεί να δείξουν ευγνωμοσύνη προς εμάς ή να παγιδευτούν στο δικό τους κόσμο και να μας θεωρήσουν δεδομένους. Στην πραγματικότητα, δεν μας απασχολεί πλέον τι θα κάνουν, αφού ήμασταν και μεις κάποτε σαν αυτούς και μπορούμε να κατανοήσουμε την αρνητική απορρόφηση από τον εαυτό τους και την έλλειψη συνειδητής προσοχής στην παρούσα στιγμή.
Ήμασταν και μεις έτσι κάποτε, οπότε έχουμε συμπόνια για αυτούς, καθώς καταλαβαίνουμε τον πόνο που συνοδεύει αυτή τη νοοτροπία. Εμείς απλά δημιουργούμε τη δική μας ευτυχία μέσα από θετική πρόθεση να προσφέρουμε και όταν μας δίνεται κάτι σε αντάλλαγμα, το βλέπουμε ως δώρο και διαπιστώνουμε ότι δεν έχουμε πλέον μια ιδιαίτερη απαίτηση από τον κόσμο να υπάρχει πάντα κάποιος εκεί για μας. Η ζωή γίνεται όλο και πιο εύκολη όταν φτάσουμε σε αυτόν τον τρόπο συσχέτισης με τους άλλους...
.
Ενα πολύ ωραίο άρθρο γιατί απλά οφείλουμε να νιώθουμε ευγνωμοσύνη κάθε μέρα για τη ζωή που μας δόθηκε !!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό ξημέρωμα με ένα τεράστιο χαμόγελο !!
καλημέρα φίλη μου!!!επίσης!! πολλα φιλια! :)
Διαγραφή